Caput Nonum. Singulare Certamen Mediae Noctis

[pag. 126- ]

"nunc quid agam?"
rogavit voce stridula.

"id tua refert,"
inquit Ronaldus.
"nobis eundum est.
sero adveniemus."

ne ad finem quidem transitus
pervenerant
cum Hermione
eos assecuta est.

"vos comitabor,"
inquit.

"nos non comitaberis."

"num putatis
me hic exclusam
mansuram esse
dum Filch me capiat?

si nostres omnes invenerit,
verum confessa ei dicam
me conatam esse
vos prohibere,
et vos poteritis
verba mea confirmare."

"aliquid habes impudentiae - "
inquit Ronaldus voce magna.

"tacete, vos ambo!"
inquit Harrius acriter.
"aliquid audivi."

erat sonus
similis respirationi animalis.

"an est Domina Norris?"
spiravit Ronaldus,
transversa per tenebras tuens.

non erat Domina Norris.
erat Neville.

erat convolutus in pavimento,
arte dormiens,
sed subito motu experrectus est
dum propius repunt.

"dis gratias ago
quod me invenistis!
hic multas iam horas
exclusus sum.

non poteram
signum novum meminisse
ut cubitum irem."

"summitte vocem, Neville.
signum est "suis rostrum"
sed nunc non erit tibi auxilio.
Femina Obesa aliquo abiit."

"quid agit bracchium?"
inquit Harrius.

"bene valet,"
inquit Neville,
id eis ostendens.

"uno fere minuto
Magistra Pomfrey
id sanavit."

"bene habet -
nunc, Neville,
debemus alicubi adesse,
mox te revisemus - "

"nolite me relinquere!"
inquit Neville,
cito surgens.

"nolo
hic solus manere.
bis iam Baro Cruentus
praeteriit."

Ronaldus,
cum horologium spectavisset,
oculos furibundus
in Hermionem Nevillemque coniecit.

"si culpa alterutrius vestrum
capti erimus,
nunquam requiescam
priusquam Exsecrationem illam Phantasmatum
de qua nobis Quirrell dixit
didicero
et in vos direxero."

Hermione os aperuit,
fortasse
ut Ronaldo accurate diceret
quomodo Exsecratione Phantasmatum
uteretur,
sed Harrius sibilans
eam tacere iussit
et digito signum dedit
ut omnes progrederentur.

per transitus
virgatos claustris luminis lunae
altis fenestris admissi
volitaverunt.

in omni flexu viae
Harrius exspectabat
se
in iantiorem Filch aut Dominam Norrem
incursurum esse,
sed fortuna seconda utebantur.

celeriter scalas
ad tabulatum tertium ferentes
ascenderunt
et in digitos erecti
ad tropaearium iverunt.

nondum aderant
Malfoy et Crabbe.

thecae crystallinae tropaeorum
fulgebant
tactae lumine lunae.

pocula, scuta, paterae,
statuae argento et auro
inter tenebras micabant.

caute secundum parietes
se movebant,
oculis
in utrumque exitum conclavis
defixis.

Harrius
baculum deprompsit
ne Malfoy
insiliret
et statim rem adoriretur.

minuta
lente praeteribant.

"sero venit.
fortasse per ignaviam
rem omisit,"
Ronaldus susurravit.

tum sonus
e proximo conclavi ortus
effecit
ut salirent.

Harrius
modo baculum sustulerat
cum aliquem loquentem audiverunt -
neque Malfoy erat.

"naribus est investigandum,
deliciae mea.

potest fieri
ut in angulo lateant."

Filch
cum Domina Norre loquebatur.

horrore perculsus,
Harrius
manibus insane iactandis
ceteris imperavit
ut se
quam celerrime sequerentur;
nil locuti
ad ianuam aversam
a voce ianitoris Filch
properaverunt.

vestes Nevillis
vix circa angulum volaverant
cum ianitorem
in tropaearium intrantem
audiverunt.

"hic alicubi adsunt,"
eum mussantem
audiverunt,
"veri simile est
eos se celare."

"hac via!"
Harrius
sine verbis expressis
ceteris imperavit
et, perterriti,
per porticum longam
et tegumentis ferreis corporis plenam
lentissime ire coeperunt.

ianitorem appropinquantem
audire poterant.

Neville subito
stridorem, signum terroris,
edidit
et currere coepit -
pedem offendit,
medium Ronaldum amplexus
et amboque
in ferreum tegumentum corporis
recta inciderunt.

tantus erat clangor et fragor
ut incolae totius castelli
somno excitari possent.

"FUGITE!"
Harrius exclamavit
et quattuor illi
per porticum cucurrerunt
neque respexerunt
si forte Filch
se sequeretur -
circa postem se iactaverunt
et per transitum unum ruerunt,
deinde per alterum,
Harrio ducente
et omnino ignaro
ubi essent
aut quo irent.
suspensis aulaeis perruptis
se in transitu celato invenerunt
per quem
cum se iecissent festinantes,
exierunt prope auditorium
ubi Incatamenta discebant,
quod sciebant
multa milia passuum
a tropaeario abesse.

"puto
nos ab eo effugisse,"
inquit Harrius anhelans
dum muro frigido innititur
et fronte detergit.

Neville
corpore inclinato et duplicato
anhelabat
et balbutiebat.

"ego - monui - vos,"
inquit Hermione,
singultans
et pectus amplectens
doloribus subitis oppressum.
"ego - monui - vos."

"redeundum est nobis
ad Turrem Gruffindorensem,"
inquit Ronaldus,
"quam celerrime."

"Malfoy te fefellit,"
Hermione Harrio dixit.
"nonne id intellegis?

nunquam in animo habebat
tibi obviam ire -
Filch sciebat
aliquem
in tropaeario adfuturum esse -
necese est
ut Malfoy
eum praemonuerit."

Harrius putabat
veri simile esse
eam non errare,
sed nolebat
id ei dicere.

"eamus."

non admodum facile
futurum erat.

non plus duodecim passus ierant
cum ianuae ansa increpuit
et aliquid
ex auditorio
ante eos emissum est.

Peeves erat.
cum eos conspexisset,
gavisus
stridorem edidit.

"tace, Peeves -
te obsecro -
culpa erit tua
si expulsi erimus."

Peeves cachinnavit.
"an media nocte circumerratis,
parvuli primai?
vae vobis!

improbi estis,
male fecistis,
mox capti eritis."

"non capiemus
nisi nos prodideris, Peeves,
te obsecramus."

"ianitori
debeo rem dicere,"
inquit Peeves,
voce pietatem praeferens,
oculis tamen
maligne fulgentibus.
"scilicet,
vobis proderit."

"desine nos impedire,"
inquit Ronaldus voce feroci,
conatus Peevem ferire,
quod magnus erat error.

"DISCIPULI
LECTA RELIQUERUNT!"
Peeves voce magna clamavit.

"DISCIPULI
LECTIS RELICTIS
ADSUNT
IN TRANSITU INCANTAMENTORUM!"

cum
capitibus demissis
sub Peevem subiissent,
summa virium contentione
cucurrerunt
usque ad finem transitus
ubi ianuae impacti sunt -
quae erat obserata.

"hoc habemus!"
ingemuit Ronaldus
dum impotentes
ianuam impellunt.
"actum est de nobis!
hic est finis!"