Caput Octavum. Magister Potionum.
[pag. 112- ]
nec res meliores
Gryffindorensibus
per horam Potionibus deditam
fiebant.
Snape
eos omnes in paria divisos
potionem simplicem miscere
iussit
quae furunculos
sanaret.
pallio longo et nigro vestitus
circumibat festinans,
eos spectans
urticas siccatas pendentes
et dentes anguium conterentes,
paene omnes vituperans
praeter Malfonem,
quem amare videbatur.
omnes admirari iubebat
cochleas cornigeras
optime ab illo elixas,
cum nubes fumi viridis et aciduli
et sibilus magnus
carcerem impleverunt.
nescio quo modo
Neville
lebetem Seami ita liquefecerat
ut facta esset massa contorta
et potio eorum
trans pavimentum lapideum
manabat,
urens et pungens calceos hominum.
paucis secundis,
classis tota
in scamnis
stabat,
Neville autem,
qui
lebete collapso
potione madefactus erat,
prae
dolore ululabat
dum passim
per bracchia et crura
erumpebant
furunculi rubidi
et inflammati.
"puer stultissime!" inquit Snape
ganniens
et potionem effusam
baculo semel
vibrando
detergens.
"nonne spinas hystricis
addidisti
priusquam lebetem
ab
igne removisti?"
Neville vagiebat
furunculis ubique per nasum erumpentibus.
"deduc eum
in alam valetudinariam,"
Snape Seamo praecepit
furibundus.
deinde
Harrium et Ronaldum,
qui iuxta Nevillem laboraverant,
adortus est.
"tu - Potter -
cur tu
non eum vetuisti
addere spinas?
scilicet putabas
te
meliorem visurum esse discipulum
si ille erravisset!
punctum aliud
iam Gryffindorensibus
amisisti."
quod tam iniquum erat
ut Harrius os diduxit
rem disputaturus,
sed post lebetem
Ronaldus
eum calce petivit.
"cave
ne nimium audeas,"
mussavit.
"audivi
Snapem
posse malignissimum
fieri."
cum gradus e carcere ferentes
post horam
ascenderent,
Harrius
animo erat demisso
et multa secum volvebat:
prima hebdomade
se
duo iam puncta
Gryffindorensibus
amisisse -
cur Snapem
se tantum odisse?
"bono sis animo,"
inquit Ronaldus.
"Snape
semper puncta
Frederico et Georgio
addimit.
an licet mihi
tecum Hagridum visere?"
quinque minutis ante tertiam
a castello discesserunt
et campos transierunt.
Hagrid
in casula lignea
in margine Silvae Interdictae
habitabat.
extra ianuam
anticam
erant manuballista
et par cumminosorum calceamentorum.
cum Harrius ianuam pulsavisset,
ab interiore parte
sonitum pedum scabentium
et latratus nonnullos bombientes
audiverunt.
tum insonuit vox Hagridi,
dicens,
"pedem refer, Dentate -
pedem refer."
vultus magnus et barbatus Hagridi
ianuam aperientis
in rima apparuit.
"manetedum,"
inquit.
"pedem refer, Dentate."
admisit eos,
nisus
ut collum
Molossici canis nigri et ingentis
teneret.
intus erat
solum conclave unum.
de tecto
pendebant pernae et phasiani,
olla
aenea
in foco fervebat,
in angulo
stabat lectum ingens
panniculis consutis
stratum.
"domus mea vobis patet,"
inquit Hagrid,
Dentatum liberans,
qui recta in Ronaldum
ruit
et aures eius lambere coepit.
manifestum erat
Dentatum, sicut Hagridum,
minus ferocem esse
quam videbatur.
"hic est Ronaldus,"
Harrius Hagrido dixit,
qui aquam ferventem
in vas amplum
theae decoquendae
fundebat
et liba dura
in pateram ponebat.
"nonne es Vislius alius?"
inquit Hagrid,
lentiginem Ronaldi aspiciens.
"dimidium
vitae degi
fratres tuos geminos
a Silva abigens."
liba dura
dentes paene fregerunt,
sed Harrius et Ronaldus
simulabant
se ea
amare
dum Hagridum
de classibus primis
certiorem faciebant.
Dentatus
capite
in genu Harrii innisus
vestes eius
sputo madefaciebat.
Harrius et Ronaldus gaudebant
quod Hagridum audiverunt
appellantem ianitorem
Filch
"seniculus iste."
"et quod
ad felem istam,
Dominam Norrem,
attinet,
velim
ut aliquando in Dentati
notitiam
adveniat.
quotiens enim
ad scholam ivi,
ubique me sequitur.
non possum eam excutere -
Filch eam instigat."
cum Harrius
Hagridum de classe Snapis
certiorem fecisset,
ille, sicut Ronaldus,
eum admonuit
ne te sollicitaretur;
Snapem
vix quemquam discipulorum
amare.
"sed videbatur
me re vera odisse."
"nugas!" inquit Hagrid.
"num causam habet?"
sed nescio quo modo
Harrius sentiebat
Hagridum
se non oculis omnino rectis
aspicere
haec loquentem.
"an valet frater Carolus?"
Hagrid Ronaldum rogavit.
"multum eum amabam -
tam
bene
animalium mores noverat."
Harrius nesciebat
an Hagrid consulto
de re alia loqui coepisset.
dum Ronaldus
Hagridum docet
de draconum studiis
a Carolo susceptis,
Harrius
chartam
in
mensa sub tegmine vasis theae ieacentem
sustulit.
segmentum erat
Vatis Cottidiani:
NOVISSIMA DE IRRUPTIONE
IN ARGENTARIAM GRINGOTTS
quaetio adhuc habetur
de irruptione
in argentariam Gringotts
pridie Kalendas
Augustas facta,
quam plerique credunt
opus fuisse
nigrorum magorum aut magarum,
hominum ignotorum.
daemones argentariae Gringotts
hodie affirmaverunt
nihil ablatum esse.
camera
explorata
re vera
eodem die vacuefacta erat.
"sed vobis non dicemus
quid intus fuerit,
itaque,
si sapitis,
rei vos non immiscebitis,"
hodie post meridiem inquit
daemon locutus
pro argentaria Gringotts.
Harrius meminerat
Ronaldum
sibi in hamaxosticho dixisse
aliquem
argentariam
Gringotts
spoliare conatum esse,
sed Ronaldus
diem non dixerat.
"Hagrid!" inquit Harrius.
"irruptio illa
in argentariam Gringotts
die natali
meo facta est!
potest fieri
ut facta sit
dum adsumus!"
non dubium erat quin
nunc potissimum
Hagrid oculos Harrii vitaret.
grundivit
et alium libum durum ei obtuli.
Harrius fabulam
iterum legit.
camera explorata
re vera
prius
eodem die
vacuefacta erat.
Hagrid
cameram DCCXIII vacuefecerat,
si amovere fasciculam illam sordidam
idem erat
ac cameram vacuefacere.
an illam
fures petiverant?
dum Harrius et Ronaldus
ad castellum
cenaturi redeunt,
vestibus oneratis
libis
duris
quae
humanitatis causa
recusare noluerant,
Harrius putabat
nullum studium
adhuc animum
magis ad cogitationem adduxisse
quam theanam potionem cum Hagrido
sumptam.
an Hagrid
fasciculam illam
opportunissime collegerat?
ubi nunc erat?
an Hagrid
aliquid de Snape sciebat
quod Harrio dicere nolebat?